دوشنبه 92/7/1 — azadnagar - نظر

مذمت دنیا برای آن نیست که صوفیانه از ثروت و قدرت کناره بگیریم؛ کناره گرفتن از قدرت، قدرت را بدون صاحب نمی گذارد، و ردّ ثروت، ثروت را بدون متولی نمی کند. معنای مذمت دنیا این است که مقولات دنیوی نزد آدمیان چندان خوار باشند که آنان به حد و حق خودشان قانع باشند و از آن بالاتر، راهی عملی بجویند تا سوء استفاده از این مواهب را به حداقل برساند.

دوشنبه 92/7/1 — azadnagar - نظر بدهید

خلافت و حکومت برای احقاق حق است، برای کوتاه کردن دست ظالمان و به حق رساندن مظلومان است، برای آن است که چنان نشود که باز هم گروهی از فرط سیری بترکند و گروهی از شدت گرسنگی بمیرند.

هر قدر که ثروت و قدرت دنیا نزد انسان لذیذتر و عزیزتر باشند، او را به زیاده خواهی و تضییع حقوق دیگران بیشتر برمی انگیزند. خفیف کردن آتش طمع و طلب ، آدمی را از ضایع کردن حقوق مشروع دیگران باز می دارد.  

یکشنبه 92/6/31 — azadnagar - نظر بدهید

سوسیالیسم وعده جامعه ای سرشار از عدالت و آزادی می داد، جامعه ای که در آن هیچ طبقه ای بر طبقه دیگر زور نمی گوید و.... علی ایّ حال معلوم شد که آن وعده ها اگر هم از سر حسن نیت و تحقیق ادا شده بودند، در مقام عمل و تحقق از اصالت و صلابت برخوردار نبودند... این تجربه ای تلخ بود، ولی نابجاست که این تجربه تلخ بشری را جشن بگیریم و در عزای مارکسیسم پایکوبی کنیم و لاحول گویان در دشمنان خود طعن بزنیم. در اینجا بیش از هر چیز باید به دیده عبرت نظر کنیم.

همه ما بشریم و هر کاری که می کنیم تجربه بشری است و :

ای دوست بر جنازه دشمن چو بگذری

شادی مکن که بر تو هم این ماجرا رود

هیچ کس از ابتلا به چنین سرنوشتی ایمن نیست و برای آنکه چنان خلافها و خطاهای تاریخی دوباره رخ ندهند، باید همه دانسته های خود را محتاج نوسازی بدانیم و مهر تمامیت و خاتمیت بر هیچ چیز نزنیم و باب هیچ تحلیل تازه ای را نبندیم و به نقدها حساسیت بورزیم و خطاپوشی نکنیم و در مقدس تراشی چندان پیش نرویم که رفته رفته همه چیز فوق چون و چرا شود و حق عقل را به اندازه عاطفه و عشق ادا کنیم .

و از طلوع و غروب مارکسیسم عبرت بیندوزیم که چگونه معرفت خطاپذیر بشری را بر مسند خطا ناپذیری نشاند و چنان از کشف و قبول خطاها و رفوی شکافها استنکاف کرد، که اینک جامه دریده و عریان در معبر تاریخ ایستاده است و از خجلت می لرزد.  

شنبه 92/6/30 — azadnagar - نظر

از انسان ها می توان خواست که یکسان و عیان عمل کنند، اما با ایمانها چه می توان گفت که پنهان تر و جنبانتر از پریان اند، و پا از خلوت و خفای خود بیرون نمی زنند؟ و چه طمع خامی است فرمان راندن بر پریانی چنین چالاک و بی باک، که نه پرده خود می درند و نه برده کس می شوند.

ایمانها نه یکسان می شوند و نه عیان، نه زور می شنوند و نه شرکت می پذیرند، نه از فردیت دست می کشند و نه به حریت پشت می کنند، مگر صیاد سفیهی باشد که رام کردن و در دام کردن چنین شکار نا آشکاری را آرزو کند.  

جمعه 92/6/29 — azadnagar - نظر بدهید

کسانی که می خواهند دین را در تاریکی بفروشند، بر تاریکی اندیشه و ضمیر خود گواهی می دهند و بس. دین از جنس نور است و با تاریکی عداوت نازدودنی دارد.  

پنج شنبه 92/6/28 — azadnagar - نظر بدهید

جامعه دینی بیش از هر جامعه دیگر باید نسبت به شخصیت تراشی حساس باشد ... بزرگ کردن شخصیت دو خطر بزرگ دارد:

یکی قانون شکنی و دیگری علم شکنی. وقتی به مردم تزریق کردند که فلان کس شخصیت مهمی است، از این پس خود او حجت می شود و لازم نمی بیند برای کلامش حجت بیاورد.

از این پس به جای اینکه وی خاضع حق باشد، حق را خاضع خود می خواهد و از اینکه در روی او حق را بگویند پریشان و خشمگین می شود. همچنین، وزنه شدن و فربه شدن راه را بر اعمال قانون هم می بندد و یا راه را برای فرار از قانون و مسئولیت می گشاید.  

پنج شنبه 92/6/28 — azadnagar - نظر بدهید

جامعه دینی خدا پسند و پیامبر پسند، جامعه ای است که در آن عالمان بر دهان لگام ندارند و جاهلان مکرّم نیستند. در یک جامعه دینی راستین فرهنگ مداحی رایج نیست و مداحان و متملقان منزلتهای رفیع را اشغال نمی کنند، بلکه « در روی مداحان خاک می پاشند» . بدترین صفتها در یک جامعه دینی خدایی کردن است و همین مداحی های جاهلانه بود که فرعون را فرعون کرد.  

چهارشنبه 92/6/27 — azadnagar - نظر بدهید

واقعا چگونه می شود که آدمیانی با افکار و دریافتها و معرفتهای محدود بشری به خود حق بدهند دیگران را از اندشیدن محروم کنند و آنان را چندان حقیر بشمارند که بگویند شما اساسا یا فکری ندارید یا فکرهایتان چنان است که در خور شنیدن و ابراز کردن نیست، حد شما و حق شما شنیدن و تسلیم شدن است، نه گفتن و اظهار رای و وجود کردن؟ 

سه شنبه 92/6/26 — azadnagar - نظر بدهید

حقیقتا عقل موجودی هراس انگیز است و هستی آدمی را گاه به تلاطمها و تکانهای سخت می افکند. همگامی با او کار آسانی نیست. به همین سبب آدمیان برای رهایی از آن ، گاه به خرافه، گاه به اسطوره، گاه به عاطفه، گاه به تاریخ و گاه به مهتران و بزرگتران تکیه کرده اند که یا عقل را از آنان بستانند یا به جای آنان تعقل ورزند و بار سنگین خردورزی را از دوش آنان بردارند.

تاریخ بشریت، تاریخ شیوه های مختلف عقل ستیزی است. و حبّذا آنان که در این طوفان تاریخی تاریک اندیشی، چراغ عقل را روشن نگه داشته اند.  

دوشنبه 92/6/25 — azadnagar - نظر بدهید

آشناترین و دشمن ترین دشمنان عقل و علم در تاریخ فرهنگ گذشته ما «استبداد» بود، آفت ویرانگری که مجال اندیشیدن و سخن گفتن و ابراز نظر برای عالمان باقی نگذارد و به جای آن مداحان و متملقان و جاهلان را عزت بخشید و تکریم کرد.