پنج شنبه 92/6/7 — azadnagar - نظر

به نظر می رسد برخی از احکامی که در زمان 14 قرن پیش در جامعه آن دوران که ویژگی های فرهنگی و قومیتی و حتی جسمی خاصی داشته و شارع در آن زمان آنها را مصداق عدالت یافته و تایید کرده است بدین معنا نبوده که در هر زمان و مکان اجرایی شود. یک مثال برایتان می زنم، در احکام شرعی ما هست که خوب است دختر در نُه سالگی ازدواج کند. روایت هایی نقل شده که یکی از سعادت های مرد آن است که دخترش قبل از اینکه در خانه او دوران قاعدگی اش شروع بشود به شوهر رفته باشد. ولی این سعادتی است که امروز هیچ کس دنبال کسبش نمی رود. یعنی عرف دینداران جامعه ما به هیچ وجه نمی پذیرد که خانواده ها دخترشان را نُه ساله شوهر بدهند و حتی اگر خانواده ای چنین کرد ، مورد ملامت عرف و دینداران قرار می گیرد. این عرف هم بی جهت به وجود نیامده است ، یعنی چنین نیست که عموم مردم با هم تبانی شیطانی کرده و گفته باشند از حالا به بعد دیگر دختر نه ساله را شوهر نمی دهیمو می گذاریم هجده ساله یا بیست ساله شود. درکی که اکنون از وجود زن و از نقش زن در جامعه هست کاملا فرق کرده است.   

چهارشنبه 92/6/6 — azadnagar - نظر

به نظر من جامعه دینی یعنی جامعه اخلاقی. در جامعه دینی، آنچه مهم است اخلاقی عمل کردن است. جامعه دینی مساوی با جامعه فقهی نیست، یعنی می توان جامعه ای را تصور کرد که در آن تمام رفتارهای انسان ها طبق موازین فقه باشد اما از روحِ دین و روحِ اخلاق فرسنگ ها فاصله داشته باشد. فقهی بودن به هیچ وجه ضامن دینی بودن نیست و در پاره ای موارد حتی نشانه غیبت روحِ دین است، نشانه زیاد چسبیدن به قشر و ظواهر است؛.. ولی جامعه اخلاقی با جامعه دینی انطباق بسیار زیاد دارد. در دلِ اخلاق، حقوق و تکالیف هم می گنجند؛ حقوق و تکالیفی که فرد را در خلوت هم مقید می کند چه رسد به وقتی که در جمع حضور دارد.

ساده ترین آنها راست گفتن، غیبت نکردن، تهمت نزدن، و آبروی خلایق را نبردن و .... 

چهارشنبه 92/6/6 — azadnagar - نظر بدهید

وظیفه دینی، در جهان حاضر عبارت می شود از تلاش برای بنای اجتماعی که در آن راحت بتوان راست گفت و مشکل بتوان دروغ گفت. و به زبان دیگر جامعه ای که ساختارش مشوق راستی باشد و دروغ را بی وجه و بیهوده کند.... جامعه دینی جامعه ای است که در آن جامعه، مردم برای عمل به ارزش های اخلاقی دچار زحمت نشوند. چنان نباشد که کسی برای گفتن حقی یا گرفتن حقی ، دچار انواع تضییقات بشود،از آبرو و همسر و شغل و خانه و زندگی خود بگذرد ... اینها نشانه اعوجاج در معماری اجتماع اند و نهایتا هم به ویرانی آن منتهی خواهند شد.... نشانه های جامعه دینی رونق روضه خوانی و حج و زیارت و قرائت قرآن نیست. نشانه اش آن است که پاکی در آن کم هزینه است و ناپاکی پر هزینه. گرفتن حق آسان است و خوردن حق دشوار.  

سه شنبه 92/6/5 — azadnagar - نظر

عده ای که نمی توانند وجود رقیب را تحمل کنند، وجود آزادی را هم تحمل نمی کنند؛ کسانی که خود را هم ردیف و هم شان دیگران نمی دانند و خود را برتر می شمارند، به اصل « هر چه بر خود نمی پسندی بر دیگران مپسند » تن نمی دهند. آنگاه بهانه می آورند که آزادی مفاسد دارد. درست است اما حتی علم هم مفاسدی دارد. بعضی ها وقتی عالم می شوند دچار غرور می شوند. علمای علم اخلاق برای علم صدگونه مفسده برشمرده اند، پس جلو علم را هم باید گرفت.   

دوشنبه 92/6/4 — azadnagar - نظر بدهید

آنهایی که کاسبانه وارد عمل سیاسی و اجتماعی شدند....

توین بی(تاریخ دان انگلیسی) تعبیری دارد، وی می گوید : « پیامبران کشیش هایی بودند که مزد نمی گرفتند ». همه کسانی که در این دنیا موفق شدند – از پیامبر یا غیر پیامبر – کسانی بودند که اهل گذشت بودند. آنهایی که کاسبانه وارد عمل سیاسی و اجتماعی شدند به نتیجه مهمی نرسیدند.

امر هدایت با کاسبی، مزد گیری و اجرت طلبی منافات مطلق دارد. آدمیان وقتی که در کسی گذشتی را می بینند، جذب او می شوند.   

دوشنبه 92/6/4 — azadnagar - نظر بدهید

طائفه ای به نام اشاعره در تاریخ فرهنگ اسلامی ظهور کردند، و معتقد بودند خداوند فوق اخلاق است، نظرشان این بود که اگر خداوند تمام وعده های خود را خُلف کند ، پیامبران را به جهنم و عاصیان را به بهشت برد، بر او هیچ ملامتی نیست. زیرا او در مُلک خود عمل می کند و نه در ملک دیگری. مالک حق دارد که با مملوک خود هر کار دلخواهی را انجام دهد.

پرستیدن چنین خدایی آدمی را به سیرت و صفت خاصی در می آورد. خدای خودکامه فوق قانون و فوق اخلاق ، منطق رفتارش رفته رفته به منطق رفتار عابدانش سرایت می کند.

حاکمانی که برای خود شانی این چنین قائل هستند، و خود را ظل الله می دانند، خدایشان آن خدای خودکامه است...

اکنون به قرآن مراجعه کنید. خداوند در باب فرستادن انبیاء می فرماید :

(اینان) پیامبرانی مژده آور و هشدار دهنده هستند، تا بعد از (فرستادن) پیامبران ، مردم را بر خداوند حجتی نباشد،و.... سوره نساء آیه 165

یعنی فرستادن پیامبران برای این است که اگر خداوند با مردم احتجاج کرد و پرسید چرا به راه مستقیم بی اعتنا بودید قادر به دادن پاسخی نباشند و راه حجت بر آنان بسته باشد.

این آیه بسیار امید بخشی است و به اعلی درجه، عقلانیت و حقوق ذاتی انسان را تایید می کند.

خداوند که قدرت مطلق است به ما آدمیان، که در پنجه قدرت او هستیم، مجال و رخصت احتجاج داده و خود چنان عقلانی عمل کرده که ، حجتی علیه او نداشته باشیم.

پرستیدن این چنین خدایی به عابدان و بندگان درسِ تبعیت از حجت در رفتارهای ارتباطی می دهد. می گوید حجت را در پای قدرت قربانی نکنید؛ تابع حجت باید، نه خاضع قدرت.

یکشنبه 92/6/3 — azadnagar - نظر بدهید

سخن مرحوم مطهری در تقابل با سخن کسانی است که می گویند ما نباید به عادلانه و ظالمانه بودن احکام و فتاوا توجه کنیم، چون حکم شرع است لاجرم نتیجه اش عادلانه خواهد بود. مرحوم مطهری حرفشان این بود که ما برداشت هایمان وقتی دینی است که عادلانه هم باشد. لذا

هیچ حکم غیر عادلانه ای در شرع نداریم. نتیجه عملی این حرف این می شود که اگر فقیهی به حکمی رسید که عادلانه نبود، یقینا آن حکم شرعی نیست ولو اینکه تعدادی روایات و آیات هم پشتوانه این حکم باشد.

مرحوم آقای مطهری در کتاب حقوق زن، حق مطلق مرد بر طلاق زن را مورد خدشه قرار داده اند و گفته اند این طور نیست که مرد به طور ابدی بتواند زنی را در اختیار داشته باشد هر ایذاء و آزاری که بتواند در حق او جاری کند و به او اجازه رهایی و ازدواج مجدد هم ندهد و... این زن از

طریق رجوع به حاکم شرع می تواند از خودش رفع ستم کند...  

یکشنبه 92/6/3 — azadnagar - نظر بدهید

لنین می گفت بالاخره وقتی می خواهیم خاگینه درست کنیم باید چند تخم مرغ را بشکنیم و با این استدلال بسیاری از فضائل را می شکستند و از میان می بردند.

به نام عدالت ، نمی توان فضائل اخلاقی را زیر پا گذاشت. این خیلی مسئله مهمی است. شما نمی توانید بگویید ما به خاطر عدالت ، دروغ می گوییم، زور می گوییم، پرونده سازی می کنیم، چنین و چنان می کنیم، یعنی یک رشته فضائل را زیر پا میگذاریم ، با توجیه اینکه قصدمان اجرای عدالت است، ماچنین حقی نداریم. شیوه هایی که در بعضی از کشورهای توتالیتر بکار می بردند عینا همین بود، مفهوم عدالت را بهانه می کردند و به خاطر آن هر رذیلت دیگری را مرتکب می شدندو نامش را می گذاشتند اجرای عدالت.  

یکشنبه 92/6/3 — azadnagar - نظر بدهید

کسانی که در مرتبه ای از مراتب مدیریت و حکومت و سیاست و ریاست نشسته اند حتی اگر به لحاظ نظری ، آزادی را به منزله یک حق، قبول نداشته باشند، اقلا برای بقا و دوام خودشان ، آزادی را به منزله یک روش باید، محترم بشمارند.... شما چگونه می توانید بفهمید که مردم چه می گویند و چه می خواهند : وقتی حزبی درست شود، وقتی انجمن های صنفی درست شود، وقتی مطبوعات آزاد باشند. هیچ جانشینی هم برای این روش نمی توان پیدا کرد.

شما فکر می کنید دموکراسی های غربی با همه آفات و مفاسدی که دارند، چرا بیشتر از نظام های توتالیتر مثل شوروی دوام کرده اند؟ چرا؟ حاکمان شوروی، راه دانستن و کشف حقایق موجود در جامعه را بر خودشان بسته بودندو واقعا از جامعه خودشان ، خبر نداشتند. برای کسانی که به آنجا سفر می کردند به خوبی معلوم بود در این جامعه، چیزی می گذرد و در سطح گفتارهای رسمی ، چیز دیگری. دو تا دنیاست.

خود گورباچف در یکی از سخنرانی هایش گفته بود : ما حتی نقشه های جغرافیایی شوروی را به صورت نادرست چاپ می کردیم و می دادیم دست مردم. ... این شد مدیریت ؟ حاکم به مردم دروغ بگوید. مردم به حاکم دروغ بگویند و اطلاعات خودشان را به او ندهند. ....

شنبه 92/6/2 — azadnagar - نظر بدهید

انیشتاین می گوید :

مطالعه زیاد عقل را فاسد می کند.

سخن درستی است. فکر نکنید آدم های عالم و فکور کسانی هستند که بیشتر می خوانند. اتفاقا عکس آن است. کمتر می خوانند و بیشتر فکر می کنند. از همان اندکی که برگرفته اند ، بیشترین

استفاده را می کنند.