یکشنبه 92/10/15 — azadnagar - نظر بدهید

استاد مطهری :

شورای فقهی

... در دنیای امروز دیگر فکر فرد و عمل فرد ارزش ندارد، از تکروی کاری ساخته نیست. علما و دانشمندان هر رشته دائماً مشغول تبادل نظر با یکدیگرند، محصول فکر و اندیشه خود را در اختیار سایر اهل نظر قرار می دهند...متاسفانه در میان ما هنوز نه تقسیم کار و تخصص پیدا شده ، نه همکاری و نه همفکری، و بدیهی است که با این وضع انتظار ترقی و حل مشکلات نمی توان داشت.

منبع : کتاب ده گفتار ص 134

یکشنبه 92/10/15 — azadnagar - نظر بدهید

یکشنبه 92/10/15 — azadnagar - نظر بدهید

سلسله مباحث راه ناهموار :

استبداد نظری یعنی جلوی سئوالات را گرفتن ، یعنی یک رشته مواضع متعصبانه را معرفی کردن و بر همان ها جاودانه پافشاری کردن. استبداد نظری یعنی به روی اندیشه های نو درها را بستن، پرونده ی فکر را مختومه اعلام کردن و همیشه فکر مطلوب خود را ترویج کردن و دیگرانی را که واجد آن مواضع نیستند، بیگانه پنداشتن، کنار گذاشتن و حذف فیزیکی کردن. استبداد نظری یعنی سوال و پرسش را گناه و شبهه محسوب کردن و منقادان را برتر از نقّادان نشاندن.  

شنبه 92/10/14 — azadnagar - نظر بدهید

دکتر علی شریعتی :

ای آزادی، مرغک پرشکسته ی زیبای من ! کاش قفست را می شکستم و در هوای پاک بی ابر بی غبار بامدادی، پروازت می دادم. !

منبع : خودسازی انقلابی ص 118

شنبه 92/10/14 — azadnagar - نظر

استاد مطهری :

اگر کسی فتواهای فقها را با یکدیگر مقایسه کند و ضمنا به احوال شخصیه و طرز تفکر آنها در مسائل زندگی توجه کند می بیند که چگونه سوابق ذهنی یک فقیه و اطلاعات خارجی او از دنیای خارج در فتواهایش تاثیر داشته، به طوری که فتوای عرب بوی عرب می دهد و فتوای عجم بوی عجم ، فتوای دهاتی بوی دهاتی می دهد و فتوای شهری بوی شهری.

این دین ، دین خاتم است، اختصاص به زمان معین و یا منطقه معین ندارد، مربوط به همه منطقه ها و همه زمانهاست، دینی است که برای نظام زندگی و پیشرفت زندگی بشر آمده.

پس چگونه ممکن است فقیهی از نظامات و جریان طبیعی بی خبر باشد، به تکامل و پیشرفت زندگی ایمان نداشته باشد و آنگاه بتواند دستورهای عالی و مترقی این دین حنیف را که برای همین نظامات آمده و ضامن هدایت این جریانها و تحولات و پیشرفتهاست کاملا و به طور صحیح استنباط کند؟!

منبع : کتاب ده گفتار ص 130

شنبه 92/10/14 — azadnagar - نظر

و چشم هایت حمام فین کاشان است

و اشک هایت جشن گلاب گیران است

خودت گلی و به تو هدیه گل نباید داد

که در بهر تنت باغ گل فراوان است

تو آن عراقیِ دل نازکِ غزل هایی

عجب که خَشم تو سوغاتی خراسان است!

بیا! فقط تو به کرمان بیا و زیره بیار

که دیدنت هوس زیره های کرمان است

نه من، که کل ملل بر سر تو در جنگند

و صلح با تو فقط کار کوفی عنان است!

چو باد می وزد از گیسویت به سوی جنوب

خیلیج فارسِ آرام هم پریشان است

تو هر چه هستی رو کن! سرودنش با من

هنوز شاعر این شعر مردِ میدان است

منبع: کتاب در خیابان یکطرفه26 

شنبه 92/10/14 — azadnagar - نظر بدهید

پروس قانون و قاضی دارد

«ویلهلم پادشاه پروس در تربیت فرزندش فردریک سختگیر و باریک بین بود؛ از این رو وقتی او را به مربیانش سپرد، به آنان گفت: من طفلی به شما می سپارم و سربازی پرتوان، سخت کوش، دانا و با تدبیر می خواهم.

او برای اینکه پسرش با کمال و تربیت بار آید او را تشویق و وادار کرد که در جوانی همنشین و همصحبت عالمان بزرگ باشد تا از دانش وتجربه و ره آموزی آنان بهره ور شود.

فردریک به مصاحبت با ولتر نویسنده فرانسوی بیش از دیگران علاقمند بود. ولترهمیشه فردریک را به رعایت عدالت سفارش می کرد و می گفت: اگرمی خواهی وطنت آبادان گردد و مردم از تو خشنود باشند هرگز مگذار که غرور و خشم تو را از پیروی عدالت منحرف کند؛ زیرا آبادانی و رضای خلق بی اجرای عدالت میسر نمی شود.

فردریک پس از درگذشت پدرش ویلهلم پادشاهی یافت. او در«پتسدام» نزدیک برلین کاخی بزرگ ساخت. این بنای با شکوه در سال 1747 به پایان رسید. روزی که بزرگان را برای گشایش کاخ دعوت کرد؛ دید که درگوشه ای از قصر اعوجاجی(کجی ونقصی) نازیباست. سبب آن را پرسید. گفتند: آنجا آسیابی است که صاحبش به فروختن آن رضا نداده و از این جهت کجی حاصل شده است.

فردریک خشمگین شد و به احضار آسیابان فرمان داد. چون آمد، شاه سبب نفروختن آسیاب را پرسید. آسیابان بی پروا جواب داد: نه چندان تنک مایه (بی پول)بودم که به فروختن آسیابم ناچار باشم، و نه چندان توانگر بودم که آن را ببخشم. از این جهت نه فروختم و نه بخشیدم.

آتش خشم فردریک بدین پاسخ جسورانه تیزتر شد و گفت: همین دم فرمان می دهم که آسیاب را خراب کنند.

آسیابان جواب داد: هرگز نمی توانی.

فردریک پرسید: چرا؟

آسیابان جواب داد: زیرا که سرزمین ما، هم قانون و هم قاضی دارد.

فردریک که در مقابل استدلال محکم آسیابان پاسخی نداشت، او را مرخص کرد. او یا می بایست قبول کند که سرزمین پروس قانون و قاضی ندارد و یا در مقابل آسیابان تسلیم شود. و او راه دوم را برگزید.»

جمعه 92/10/13 — azadnagar - نظر

روحانیت سنتی ما خود را با مقولاتی مشغول کرده که متعلق به دوران های دیگری است و البته در وقت خود گره گشا و پاسخگو بوده است. اما عدم توجه به عنصر تاریخیت فکر و معرفت، باعث شده است تا بعضی پاسخهای کهنه را برای سوالات نو تکرار کنند و این روش، جوابگوی مسائل امروزی نیست. به نظر من زوال این ایده که ما بخواهیم همه ی مسایل نوین جامعه را با فقه حل کنیم – گرایشی که البته در روحانیت سنتی وجود دارد – اعلام شده است جامعه متفکر و روشنفکر ما به نیکی دریافته است که نمی تواند از آن ناحیه و مخزن انتار پاسخ داشته باشد.

جمعه 92/10/13 — azadnagar - نظر

استاد مطهری :

اگر فقیهی را فرض کنیم که همیشه در گوشه خانه و یا مدرسه بوده و او را با فقیهی مقایسه کنیم که وارد جریانات زندگی است، این هر دو نفر به ادله شرعیه و مدارک احکام مراجعه می کنند، اما هر کدام یک جور و یک نحو بخصوص استنباط می کنند.

مثالی عرض می کنم : فرض کنید یک نفر در شهر تهران بزرگ شده باشد و یا در شهر دیگری مثل تهران که در آنجا کُر و آب جاری فراوان است ، حوضها و آب انبارها و نهرها هست، و همین شخص فقیه باشد و بخواهد در احکام طهارت و نجاست فتوا بدهد. این شخص با سوابق زندگی شخصی خود وقتی که به اخبار و روایات طهارت و نجاست مراجعه کند یک طوری استنباط می کند که خیلی مقرون به احتیاط و لزوم اجتناب از بسیاری چیزها باشد. ولی همین شخص که یک سفر به زیارت خانه خدا می رود و وضع طهارت و نجاست و بی آبی را در آنجا می بیند نظرش در باب طهارت و نجاست فرق می کند، یعنی بعد از این مسافرت اگر به اخبار و روایات طهارت و نجاست مراجعه کند آن اخبار و روایات بری او یک مفهوم دیگر دارد.

منبع : کتاب ده گفتار ص 129الی 130

جمعه 92/10/13 — azadnagar - نظر بدهید

این نکته- لطیفه- در اصل ساخت و پرداخت مردم اسپانیا برای ژنرال فرانکوست. ژنرال در آغاز سال 1975 دچار خشکی برخی رگ های خون رسان به مغزش شده بود. جملات را منقطع و یا مقطع ادا می کرد. گاه در میانه صحبت جمله را رها می کرد. دکتر به دیدنش امده بود. بیرون قصر هم تظاهرات بود. صدای فریاد جمعیت را شنید. از پزشک پرسید : صدای چیست؟ پزشک گفت: صدای مردم است، دارند با شما خدا حافظی می کنند! فرانکو گفت: مردم اسپانیا کجا می خواهند بروند؟
این نکته این پیام را به همراه دارد. دیکتاتور ها وقتی پیر می شوند و دیکتاتوری به درازا می انجامد. ملک و ملت را از آن خود می دانند. البته خواجه نظام الملک هم در وصف سلطان سلجوقی همین را نوشته است:
و این را بباید دانستن که ملک و رعیت همگی سلطان راست.
سلطان با همین خیال زندگی می کند. عده ای نیز مدام از دانش و دانایی و هوشمندی بی نظیر او صحبت می کنند. تصویرش هر روز و شب از تلویزیون پخش می شود. او در راس تمام خبر هاست. تصویرش در صفحه اول روزنامه ها درج می شود. همه سخنگویان و مقامات در سخن خود به او استناد می کنند در یک کلام نه کرسی فلک در زیر پای قرار می دهند تا: بوسه بر رکاب قزل ارسلان زنند.
این خیال خوش و این حباب بزرگ می ترکد. دیکتاتور باقی می ماند و همان تنهایی کشنده ویران کننده اش. همان نظریه معروف گارسیا مارگز، ژنرال در لابیرنت تنهایی خود می ماند. چرا سی سال مبارک معاون و جانشین نداشت؟ چون خیال می کرد، جانشین می تواند در خیال نشستن بر جای او باشد و اسباب را هم فراهم کند. او می خواهد برای همیشه بر کرسی قدرت بنشیند. اما ملتی به خروش می آید و کرسی را از زیر پای او می کشد. غریب است که نقطه اتکا دیکتاتور ها در این دهه های اخیر، دیکتاتور را رها می کند. بدتر از آن بلای جانش می شود که چرا نمی روی. تاریخ فرار شاه از ایران را ژنرال هایزر به شاه دیکته کرد. پیش از او هم سفرای انگلستان و روسیه و آمریکا به رضا شاه گفته بودند: همین فردا صبح تهران را ترک کنید!
نوشته اند در اصفهان رضا شاه کبیر در اتاقی قدم می زد. تعلیمی اش را تکان می داد و با تعلیمی به رانش می زد و واژه اعلیحضرت را با آهنگ دیگری تکرار می کرد. او که گمان می کرد ملک و ملت در اختیار اوست. هر جا باغ و خانه ای را می پسندید. ماموران ثبت اسناد که همراهش بودند در جا سند را به نامش می نوشتند. چگونه چنان روزی را پیش بینی نمی کرد؟
محمد رضا شاه روزی از مقاله داریوش همایون بدش امد. البته او همیشه همایون را با عنوان همایون نکبت خطاب می کرد. وقتی از مقاله بدش امده بود. دستور داد همایون پنج هفته حق ندارد به دفتر روزنامه آیندگان برود.
این روحیه وقتی تشدید می شود که رییس کشور دو مشخصه داشته باشد. اولا مادام العمر باشد. مثل پادشاهان و روسای جمهوری از قبیل مبارک و ملک عبدالله و بشار اسد و صالح یمن . دوما: در برابر هیچ نهادی مسئول نباشد. همه مجیز گوی او باشند. همه در مداحی با هم مسابقه بدهند. به روزنامه ای که تیتر های مقام اول را چرب و شیرین تر درج کند. عکس های خوش حالت در اندازه های بزرگتر منتشر کند.